Weekend

Vrijdag begon na 7 jaar de droom van Yvette dan toch echt werkelijkheid te worden; een eigen kippenhok hebben. Voordat we alle materialen gingen halen, ben ik eerst met Nora, Louise en Jenna de woestijn ingegaan. We zijn toen helemaal naar dé favoriete duin gelopen van Nora en Louise. Een hoge duin, die aan één kant bijna recht naar beneden gaat, zodat je er lekker vanaf kunt springen.

Eenmaal moe gespeeld, zijn we teruggelopen en de auto ingesprongen om de materialen voor het kippenhok te halen. Voor het eerst in m'n leven eens aan de andere kant van de weg moeten rijden! Ik dacht op voorhand dat dat best moeilijk en raar zou zijn, maar in werkelijkheid is het best gemakkelijk en gaat het ongeveer van zelf. Langs de ene winkel voor kippengaas, de andere voor hout en weer een andere voor voer. Aan het eind van de rit hadden we dan ook wel alles voor het kippenhok.

Toen we terug waren gelijk begonnen met alle palen erin te slaan. Eén nadeel, de palen hadden geen punt aan de onderkant. Desalniettemin gingen ze er, op het begin, best gemakkelijk in. Naarmate het werk vorderde, ging het moeilijker en kreeg ik steeds meer blaren. Ja, ik heb een heel zwaar leven. Maar tegen de avond stonden alle palen goed in de grond en kon ik uiteten gaan met Yvette, Dirk en Vivian. Lekker restaurantje trouwens.

Zaterdag stond er op de planning om de kippen te halen. Wat betekende dat het hok af moest zijn. Ik heb met Yvette het kippengaas aan de palen bevestigd, waarna je handen overigens helemaal naar de klote waren. Toen dachten we dat we bijna klaar waren, niets bleek minder waar. Naudé had van een ton twee huisje gemaakt, hij zei dat we ze allemaal maar ff goed moesten schrobben met heet water, zodat de olie eruit was. Dat even schrobben bleek niet te helpen dus moesten we heel de binnenkant schoon schrapen. Ik weet niet meer wat Yvette allemaal heeft gebruikt, soda, azijn, schuursponsje, stenen, zand, plamuurmes en als laatste een keukenmes. Na al deze middelen is het Yvette wel goed gelukt om ze schoon te krijgen. Snel de huisje in het hok zetten, want de meisjes waren al 4u lang aan het zeuren wanneer we de kippen nou eens gingen halen.

We hebben 5 kippen gehaald, 2 grote en 3 kleintjes. Eén voor Yvette, één voor Dirk, één voor Louise, één voor Nora en ook ééntje voor mij. Tot op heden helaas nog geen eieren gehad, maar dat zal nog wel komen als ze een beetje gewend zijn. Het hok is in ieder geval groot genoeg, 3,5m bij 18m. Eén van de grote kippen had een wondje, Yvette zag dat en pakte hem op. Ze zei toen voor de grap dat er een pleistertje op moest. Een vriendinnetje van Nora en Louise, 4 jaar oud, nam dat best letterlijk. Ze nam de pleister van haar eigen voet af en plakte hem op de poot van de kip. Best wel schattig. Daarna de pleister er toch maar afgehaald en er wat kokosolie op gesmeerd. Dat spul kan je werkelijk waar overal voor gebruiken.

Zaterdagavond geprobeerd om een beetje op tijd te gaan slapen, want ik moest om 6:30 alweer op staan om met Vivian te gaan kayakken. Je gaat eerst met een oude, omgebouwde landrover naar Pelican Point, jup daar ben ik vorige week ook geweest. Daar gooi je de kayaks in het water om zo met zeehonden te kunnen kayaken. Na het kayakken krijg je een broodje en daarna ga je rustig huiswaarts.

De weg naar Pelican Point liep op z'n Namibisch. Dat wil zeggen niet alles gaat goed, maar dat is wel zeker leuk voor de ervaring. De landrover waarmee we reden was oud en zelf omgebouwd. Het moment dat we het zand in reden, vloog er opeens een deur open. Na drie keer hard de deur dicht rammen, bleef de deur voor de rest van de reis dicht zitten. Een paar minuten later ging de auto niet meer vooruit, terwijl die wel touren maakte. Wat bleek, de aandrijflijn was eruit geschoten. Dit probleem bleek heel makkelijk op te lossen, geef er met een zware hamer een paar goeie tikken op en je kunt weer ff verder.

Eenmaal aangekomen kreeg je een regenbroek, een regenjas en wat waterschoentjes, zodat je normale kleren droog bleven. De kayak in en roeien maar. Eerst vinden de zeehonden het nog een beetje eng, ze blijven op een afstandje en zwemmen weg zodra je in de buurt komt. Maar naarmate je langer op het water bent, komen ze dichterbij en kan je een beetje met hen spelen. Ze bijten speels in je peddels, komen naar je toe gezwommen, je aait ze een beetje en maken hele rare geluiden. Op een gegeven moment brak er crisis uit, Naudé, spreek je uit als Naudia, de man van het kayakbedrijf, rende het strand op met een mes in z'n hand. Natuurlijk niet om een zeehond te vermoorden, maar om een jong te bevrijden uit een vissersnet. Alle zeehonden die eromheen lagen, zijn er nogal veel, renden het water in. Het was zo'n chaos dat er een zeehond per ongeluk op m'n schoot sprong. Voordat ik door had wat er gaande was, was de zeehond alweer van m'n schoot af het water in. Daarna lekker nog wat rond gepedeld en weer rustig teruggegaan. In de middag Vivian Walvisbaai 'stad' laten zien en 's avonds lekker de braai (bbq) gestookt.

Spreek jullie snel weer!